Rura preizolowana (ang. insulated pipe) – rura posiadająca fabrycznie wykonaną zewnętrzną warstwę izolacji cieplnej^.

Technologia rur preizolowanych rozwinęła się z powodu znacznych strat ciepła w trakcie przesyłu i podatności na awarie tradycyjnych sieci ciepłowniczych. Na świecie rury tego typu zaczęto stosować w latach 70. XX wieku, natomiast w Polsce od 1989 roku. Rury w tej technologii nie wymagają dodatkowej izolacji w wykopie lub kanale (na miejscu ich montażu izoluje się dodatkowo tylko łączenia i niezbędną armaturę).

Do zalet rur preizolowanych zalicza się m.in. dobrą jakość i trwałość izolacji (wykonywanej w warunkach fabrycznych), możliwość układania rur bezpośrednio w gruncie, mniej robót do wykonania na placu budowy, mniejsze rozmiary wykopów, oszczędności czasowe i inwestycyjne oraz stały monitoring stanu rur poprzez system alarmowy umieszczony w izolacji.

Rura tego typu składa się z kilku warstw. Podstawowym elementem jest rura przesyłowa, której funkcją jest transport (np. czynnika grzewczego lub chłodniczego). Następną warstwą izolacja termiczna. Jej rodzaj, a także grubość zależna jest od przeznaczenia rury, w tym także od temperatury przesyłanego czynnika (np. im wyższa temperatura czynnika transportowanego, tym grubsza izolacja). Od lat 90. XX wieku stosuje się do izolacji rur polimery, a ściślej rzecz biorąc sztywną piankę poliuretanową. Izolacja pokryta jest zewnętrzną warstwą, stanowiącą zabezpieczenie przed niepożądanymi czynnikami zewnętrznymi, np. uszkodzeniami mechanicznymi. Rura osłonowa wykonywana jest najczęściej z tworzywa sztucznego PEHD. Istotną cechą rury preizolowanej  jest połączenie rury przesyłowej, izolacji i rury osłonowej w jedną całość, podczas wydłużenia rury przewodowej spowodowanej wzrostem temperatury, siły tarcia gruntu oddziałujące na rurę osłonową zmniejszają wydłużenie całej rury preizolowanej.

Rury preizolowane stosowane są głównie w ciepłownictwie, gdzie są wykorzystywane do transportu czynnika grzewczego od źródła ciepła do odbiorcy.